Dlaczego KECAJX?
Podobnie jak wielu z Was – jeszcze nie jestem gotowy, by pokazać swoją twarz i w pełni odsłonić siebie przed całym światem. Anonimowość daje mi przestrzeń do szczerości, której na co dzień często brakuje. Jestem mężczyzną po czterdziestce, który przez lata zmagał się z  lękami, uczuciem przytłoczenia po samotność aż w końcu pojawiła się depresja. To nie był nagły moment, lecz proces – powolny, cichy, a jednak niszczący.

Ten blog stał się dla mnie czymś więcej niż tylko miejscem w sieci. To forma osobistej terapii, bezpieczna przestrzeń, w której mogę uporządkować swoje myśli, opisać to, co mnie spotkało i jak próbuję sobie z tym radzić. Piszę o tym, co czuję, czego się boję, ale też o tych chwilach, w których odzyskuję oddech.

Chcę się dzielić nie tylko trudnymi doświadczeniami, ale również małymi krokami, które pomogły mi zacząć wychodzić z mroku – rozmowami, decyzjami, chwilami olśnienia i momentami, w których zrozumiałem, że nie muszę być sam.

Jeśli tu trafiłeś, być może masz podobne przeżycia.
Może szukasz ukojenia, zrozumienia albo po prostu chcesz wiedzieć, że ktoś inny również zmaga się z tym, czego sam doświadczasz. Ten blog jest właśnie o tym – o realnym życiu, o walce z depresją, o słabościach, które często skrywamy, i o sile, którą można odnaleźć tam, gdzie najmniej się jej spodziewamy.